امید یا ناامیدی
مقدمه
پیش از این در این وبلاگ از امید و نسبت آن با شادی و معنا داری سخن گفته ام و همچنان نیز آن را یکی از مهمترین پارامترها در مسئله معنا داری می دانم. اما پرسشی که اینبار می خواهم به آن بپردازم این است : اگر قبول کنیم پس از مشاهده و تجربه ی رنج های گوناگون در زندگی ، انسان بخواهد همّ خویش را مصروف کاهش رنج بکند و بنای زندگی خود را بر کاهش رنج بگذارد و از این طریق ، این کاهش رنج ، مطلوب نهایی او شده و زندگی اش را معنا دار کند ، بهتر نیست از امید به نا امیدی وارد شود؟