کنایه چیست؟
كنايه در لغت به معناي پوشيده سخن گفتن است و در اصطلاح سخني است كه داراي دو معني دور و نزديك است . كه معني نزديك آن
مورد نظر نيست اما گوينده جمله را چنان تركيب مي كند و به كار مي برد كه ذهن شنونده از معني نزديك به معني دور منتقل مي شود.
نكته: در كنايه الفاظ همه خقيقي اند اما مقصود گوينده معناي حقيقي و ظاهري آن نيست.
نكته: كنايه معمولا در يك جمله يا يك تركيب به كار مي رود .
مثال 1 : هنوز از دهن بوي شير آيدش.
توضيح: كنايه از اين كه هنوز بچه است و بارز ترين نشانه ي بچگي همان شير خوردن است .
مثال 2 : كه رهام را جام باده است جفت.
توضيح :كنايه از اين كه رهام عياش و خوشگذران است و مرد جنگ نيست.
مثال 3: ببايد زدن سنگ را بر سبوي.
توضيح: سنگ را بر سبو زدن كنايه از آزمايش و امتحان كردن است.
عباراتي نظير : دست و پا كردن ، روي كسي را به زمين انداختن ، شكم را صابون زدن ، بند از بند گشودن ، زبان در كشيدن ، عنان گران كردن ، دهان دوختن ، پاي در دامن آوردن ، سر زخاك بر آوردن ، دست ندادن ، دست به سياه و سفيد نزدن ، دست روي دست گذاشتن و ...همه كنايه هستند.